اعتراف تلخ

امروز سوم فروردین 1397 است دفتر سر رسید سال 1385 خود را باز کردم دیدم 12 سال پیش در این روز یکی از قشنگترین اتفاقات زندگی من رخ داده است .
در آن روز به اتفاق گروهی از دوستان روشنفکر رفتیم برای دیدار فیلسوف حکیم ارد بزرگ ...
فیلسوف میهمانانی از کشور تاجیکستان داشتند که برای دیدارشان از آنجا آمده بودند .
من برای اولین بار از نزدیک آدمهایی را می دیدم که بجز صد سال گذشته همه تاریخ با ما هموطن بوده اند خیلی هیجانزده بودم لهجه بسیار شیرین آنها را هیچگاه از یاد نمی برم یکی از آنها رو به ما کرد و با همان لحن شیرین گفت : « در ایران چه مرد بزرگی دارید ما ارزش ایشان را می دانیم».
تبسمی کردیم و با نگاهی متفکرانه گفتیم : بله همینطور است و ما ارزش بزرگانمان را می دانیم .

حالا 12 سال گذشته ...
 12 سال است که بزرگترین گنجینه زنده فلسفه جهان را ندیده ام ، اما صدها بار ، در مجالس مختلف از دوستی و همنشینی با ایشان گفته ام و کلی خودم را بزرگ جلوه داده ام!

امروز پس از بستن سر رسید سال 1385 ، فهمیدم چقدر خالی هستم چقدر بین من و آنچه به دیگران نشان می دهم فاصله است .
با کمک پسرم نام "حکیم ارد بزرگ" را در تلگرام سرچ کردیم  و به اینجا دست پیدا کردیم.
اعتراف می کنم بشخصه خود من اصلا هم قدردان نیستم تا جایی که خبر دارم آن دوستان روشنفکرنمای دیگر هم مثل من هستند فقط پز روشنفکری می دهیم . می خواهیم بگوییم ما هم عددی هستیم عدد بزرگی هم هستیم اما ، اما هیچ نیستیم این یک حقیقت تلخ است .
من امروز با دیدن عکس ها و مطالب کانال شما خیلی پیش خودم شرمنده شدم.
امیدوارم نسل جوان مثل امثال من نباشند

و. میرزایی