سیمین بهبهانی امروز دفن شد . این تیتر اخبار بسیاری از خبرگزاری ها و سایت های خبری بود . اما آیا این دفن شدن باعث می شود دیگر نام و یاد این شاعره دوست داشتنی هم پاک شود ؟ مسلما خیر . تا اشعار سیمین هست و خواننده مشتاق هم هست او زنده است و به جریان زندگی خودش ادامه می دهد . این مقدمه را نوشتم تا به این جا برسم که آدم های بزرگ ماحصل و میوه یک تاریخ ، یک تمدن و یک بینش اجتماعی وسیع هستند که باید قدر آنها را دانست و از هر ثانیه زندگی آنها بهره جست . همه می دانیم که ما ایرانی ها مرده پرست هستیم . در واقع چشم دیدن بزرگان زنده کشور خودمان را نداریم . همین که می میرند بر سر و کله مان می زنیم و می گوییم واویلا و الاآخر ...
امروز یکی از بزرگان کشور ما از میان ما رفت . آیا بزرگان کشور ما بی نهایت زیاد هستند ؟ خیر . اگر خوب دقت کنیم می بینیم تعدادشان خیلی کمتر از آن چیزی است که فکرش را می کنیم .
حکمت و فلسفه ایران با حکیم ارد بزرگ ، زایش و تولدی دوباره یافت . هر چند مانند هر امر تازه ای ، بسیاری منکر نور این خورشید تازه شدند . اما در نهایت اندیشه های بکر و عمیق حکیم ارد بزرگ به همه جا راه یافت و امروز کمتر سایت پر طرفدار اینترنتی را می توان پیدا کرد که جمله و سخنی از حکیم را در خود نداشته باشد . اگر سری به خیابان دانشگاه تهران بزنید هم صدها کتاب را می بینید که پر است از جملات استاد عالیقدر فیلسوف حکیم ارد بزرگ خراسانی .
اندیشه سیال است و خودش مسیر خود را پیدا می کند و جاری می شود و کام همه تشنگان را سیراب می سازد .
امروز حکیم ارد بزرگ زنده است ، هر چند برخی می گویند حکیم چهارصد سال سن دارد . برخی هم می گویند او در 1704 میلادی بدنیا آمده و در 1790 درگذشته است !! اما واقعیت آن است که حکیم زنده است . حال سئوال این است که ما چقدر از وجود این خورشید اندیشه سود جسته ایم ؟
آیا ما مانند همه پدران و مادرانمان می خواهیم روزی از حکیم بزرگ یاد کنیم که او مرده است ؟
آیا منتظر به کما رفتن و بیمارستان رفتن حکیم هستیم تا پشت در بیمارستان صف بکشیم ؟
واقعا کی و در چه زمان ما می خواهیم دست از مرده پرستی برداریم ؟ چرا تا بزرگانمان زنده هستند قدرشان را نمی دانیم ؟ حکیم ارد بزرگ فلسفه و حکمت ایرانی را نقش و جلایی دوباره بخشید ، به یادمان آورد که مهربانی ، شادی ، آزادی و میهن چه ارزشی دارند .»
محمد فاطمی از گروه دانشجویی حکمت و فلسفه ابیورد
