مقاله کوتاه و خواندنی دیدم از خانم سارا دهقان ، که تقدیم شما دوستداران حکمت و فلسفه می نمایم :
یکی از خصلت های آزار دهنده ما ایرانی ها، همان مرده پرستی ما است . هر که می میرد را تا سر حد اعلا می ستاییم و آنکه زنده است را چوب می زنیم و میرانیم !
کدام بزرگ در دل تاریخ ایران را می شناسیم که قدر دیده و بر صدر نشسته باشد ؟ همه چوب خورده اند و سنگ بر سرشان اصابت نموده و از شهر خود رانده شده اند !
و امروز بزرگترین فیلسوف جهان یک ایرانی است که همه می شناسیمش (((حکیم ارد بزرگ)))
و باز همان داستان قدیمی
برخی از افراد معلوم الحال به او ناسزا می گویند و مردم در خود گرفتار و ارباب رسانه در پیچ و خم زلف آنجلا جولی و کرشمه فلان بازیکن فوتبال اسیر ...
به مردم ایران نوید باید داد تا چند سال دیگر آرامگاه بزرگی به آرامگاه های دیگرمان افزده خواهد شد و باز ما در هنگامه تفرج و تفریح به دیدار آن خواهیم رفت و آن آرامگاه حکیم ارد بزرگ (چهارمین حکیم تاریخ ایران و بزرگترین فیلسوف ایرانی) است .
تا حکیم ارد بزرگ زنده است ما مرده ایم و خبری از او نمی گیریم او که بمیرد ما زنده می شویم و مثل مور و ملخ به سراغ قبرش خواهیم رفت .
و باز تا فصلی دیگر و به قول خیام بزرگ هزار سال بعد که حکیمی چون خیام و ارد از این سرزمین برآید و هزار مرده را با چشم ببیند و ... بگذریم
چرخ سرزمین ما هم همیشه بر همین مدار چرخیده و شده ایم این !...
منبع :
http://fal3afeh.blogfa.com/post/216